ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
Ενώπιον: Στ. Τσιβιτανίδου – Κίζη, Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 794/11
Μεταξύ:
Δρυξύλ Λτδ, από Δερύνεια
Ενάγουσας
και
Ch. Karayiannas and Son Developers Ltd, από Παραλίμνι
Εναγομένης
Αίτηση ημερομηνίας 24.2.2012 για διαγραφή του Κλητήριου Εντάλματος και/ή της Έκθεσης Απαίτησης
Ημερομηνία: 25 Οκτωβρίου 2013
Εμφανίσεις:
Για τους Εναγομένους – Αιτητές: Ο κ. Χρίστος Κοσιάρης για Andrew Klydes LLLC
Για τους Ενάγοντες – Καθ΄ ων η Αίτηση: Ο κος Χαράλαμπος Αρτέμης για Σκορδής, Παπαπέτρου και Σία Δ.Ε.Π.Ε. (για να ακούσει απόφαση η κα Βρακά)
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Η αξίωση των εναγόντων στην αγωγή με τον πιο πάνω αριθμό και τίτλο, είναι για το ποσό των €37.492.44 πλέον τόκους και έξοδα. Όπως προβάλλεται στην Έκθεση Απαίτησης, οι ενάγοντες ασχολούνται με ξυλουργικές εργασίες ενώ οι εναγόμενοι με την ανάπτυξη γης (developers). Μεταξύ της περιόδου 1.1.2007 και 9.6.2011 οι ενάγοντες κατόπιν συμφωνίας με τους εναγομένους, προέβηκαν σε ξυλουργικές εργασίες σε οικοδομές που ανήγειραν οι τελευταίοι. Για τις εν λόγω εργασίες οι ενάγοντες έκδιδαν τιμολόγια και διατηρούσαν χρεωπιστωτικό λογαριασμό στο όνομα των εναγομένων, στον οποίον χρέωναν τις οφειλές από τις ξυλουργικές εργασίες και πίστωναν τις πληρωμές εκ μέρους των εναγομένων. Ο εν λόγω λογαριασμός στις 9.6.2011 δείκνυε χρεωστικό υπόλοιπο σε βάρος των εναγομένων ύψους €37.492.44.
Με την υπό κρίση Αίτηση οι εναγόμενοι – αιτητές αιτούνται την έκδοση Διατάγματος «με το οποίο να διατάσσεται η αναστολή (stay) ή/και ο παραμερισμός (set side) ή/και η ακύρωση ή/και ο τερματισμός της υπό τον ως άνω τίτλο και αριθμό Αγωγής ή/και του Κλητήριου Εντάλματος ή/και της διαδικασίας, λόγω κατάχρησης της διαδικασίας και/ή abuse of process, καθότι οι Ενάγοντες – Καθ΄ ων η αίτηση καταχώρησαν την αγωγή υπ΄ αριθμόν 648/11, η οποία αφορά τα ίδια επίδικα θέματα και/ή ταύτιση των διαδίκων.
Η αίτηση στηρίζεται στον περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμο Κεφ. 6, στους περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμούς Δ. 33 Θ10, Δ. 48 Θ. 1- 4, 8, 9, 10, 12, Δ. 16 Θ.9, στον περί Δικαστηρίων Νόμο 14/60 άρθρα 1 – 3, 21, 22, 29, 30, στους περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμούς Δ. 25, Θ.1, 2, 3 και 4, Θ.Θ. 2, 4, 9 και 26, Δ.19, Θ. 26, Δ.23, Θ.2, Δ.21, Θ.Θ.1 και 10, ως επίσης στην εγγενή εξουσία, διακριτική ευχέρεια και πρακτική του Δικαστηρίου.
Τα γεγονότα επί των οποίων στηρίζεται η Αίτηση εκτίθενται στην Ένορκη Δήλωση της Αφροδίτης Οικονόμου, ασκουμένης δικηγόρου στο γραφείο Α. Klydes LLC, δικηγόρου των εναγόντων.
Η ενόρκως δηλούσα αναφέρει ότι γνωρίζει τα γεγονότα της υπόθεσης τόσο από πληροφορίες που έλαβε από τους εναγομένους και τον δικηγόρο τους όσο και από τον φάκελο της υπόθεσης και ότι είναι δεόντως εξουσιοδοτημένη να προβεί στην Ένορκη Δήλωση. Επί της ουσίας, αναφέρει ότι οι Ενάγοντες καταχώρησαν εναντίον των εναγομένων στο Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου και την αγωγή με αριθμό 648/11, με την οποία αξιώνουν «υπόλοιπα ποσά και/ή χρεωστικό υπόλοιπο το οποίο θα μπορούσε να περιληφθεί εις την παρούσα υπό εξέταση υπόθεση». Είναι η θέση της ότι η αγωγή με αριθμό 648/11 καλύπτει τα ίδια επίδικα θέματα, που εγείρονται στην παρούσα αγωγή και ότι «οι διαφορές μεταξύ των διαδίκων πηγάζουν μέσα από το ίδιο πλαίσιο γεγονότων και αντιπαράθεσης». Πέραν τούτου ότι εκτός της ταύτισης των διαδίκων και των επιδίκων θεμάτων, «το αντικείμενο και ή βάση της αγωγής είναι όμοιο και/ή παρόμοιο». Τέλος διατείνεται ότι γι΄ αυτούς τους λόγους η αγωγή με τον πιο πάνω πάνω αριθμό και τίτλο, πρέπει να απορριφθεί.
Οι ενάγοντες καθ΄ ων η Αίτηση καταχώρησαν Ένσταση η οποία βασίζεται στον περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμο Κεφ. 6, στους περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμούς, Δ. 48 Θ. 1 – 4, 8, 9, 10, 12 και Δ. 19, στη Δ. 64, στον περί Δικαστηρίων Νόμο 14/60 και στην συμφυή εξουσία, διακριτική ευχέρεια και πρακτική του δικαστηρίου.
Ως λόγοι ένστασης προβάλλονται οι εξής:
«1. Η Αίτηση ημερομηνίας 24/12/2012 είναι νομικά και ουσιαστικά αβάσιμη.
- Η Αίτηση ημερομηνίας 24/2/2012 αποτελεί κατάχρηση της διαδικασίας.
- Η ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την Αίτηση 24/2/2012 γίνεται από (ασκούμενη) δικηγόρο και όχι από την ίδια την Αιτήτρια χωρίς να εξηγείται επαρκώς ή καθόλου γιατί δεν προέβηκε σε αυτή αξιωματούχος της Αιτήτριας.
- Η παρούσα αγωγή δεν αποτελεί κατάχρηση της διαδικασίας καθότι η αγωγή 648/11 (Ε.Δ. Αμμοχώστου) μπορεί να έχει τους ίδιους διαδίκους αλλά έχει διαφορετικά επίδικα θέματα με την παρούσα αγωγή εφόσον εδράζεται σε διαφορετικές δοσοληψίες και/ή (απλήρωτα) τιμολόγια και/ή υπηρεσίες.»
Τα γεγονότα που στηρίζουν την ένσταση εμφαίνονται στην Ένορκη Δήλωση του Γιώργου Χαραλάμπους, ενός εκ των διευθυντών της ενάγουσας εταιρείας.
Ο Ενόρκως Δηλών, επί της ουσίας της υπόθεσης, αναφέρει ότι η αγωγή, 648/11 Ε.Δ. Αμμοχώστου έχει μεν τους ίδιους διαδίκους με την παρούσα, αλλά διαφορετικά επίδικα θέματα. Η κάθε αγωγή αφορά διαφορετικές δοσοληψίες μεταξύ των διαδίκων, διαφορετικές υπηρεσίες και διαφορετικά τιμολόγια. Στην Ένορκη Δήλωση επισυνάπτεται ως Τεκμήριο 1, δέσμη αντιγράφων καταστάσεων λογαριασμού για το τελικό ποσό των €37. 492,44 που είναι το αξιούμενο στην παρούσα αγωγή και ως Τεκμήριο 2, αντίγραφα καταστάσεων λογαριασμού για το τελικό ποσό των €73.381,13 που αξιούνται με την αγωγή αρ. 648/11.Τα ίδια τα τιμολόγια δεν επισυνάπτονται καθότι, όπως επεξηγείται, είναι σε πολύ λεπτό χαρτί και παρόλες τις προσπάθειες κατέστη αδύνατο να φωτοτυπηθούν. Ως Τεκμήριο 3, επισυνάπτονται φωτοαντίγραφα δύο επιταγών οι οποίες εκδόθηκαν από την εναγομένη εταιρεία προς όφελος των εναγόντων, οι οποίες δεν ετιμήθησαν. Ο ενόρκως δηλών, παραδέχεται ότι οι επιταγές αφορούν μόνο την αγωγή αρ. 648/11 και όχι την παρούσα.
Προτού η υπό κρίση Αίτηση αχθεί σε ακρόαση, οι εναγόμενοι – αιτητές υπέβαλαν γραπτό αίτημα με το οποίο αιτούντο την παραχώρηση άδειας του Δικαστηρίου ώστε να καταχωρήσουν συμπληρωματική ένορκη δήλωση με την οποία αφενός μεν θα επεξηγείτο ο λόγος που οι διευθυντές των εναγομένων παρέλειψαν να προβούν οι ίδιοι σε ένορκη δήλωση που να υποστηρίζει την επίδικη Αίτηση και αφετέρου θα απαντούσαν στους ισχυρισμούς των εναγόντων που περιέχονται στην Ένορκη Δήλωση που συνοδεύει την ένσταση τους. Οι ενάγοντες έφεραν ένσταση στο αίτημα και το Δικαστήριο (με άλλη σύνθεση) αφού άκουσε και τις δύο πλευρές απέρριψε το αίτημα των εναγομένων για καταχώρηση συμπληρωματικής ένορκης δήλωσης.
Κατά τις αγορεύσεις στην ακρόαση της επίδικης Αίτησης, ο κ. Χρ. Κοσιάρης εκ μέρους των εναγόντων – αιτητών, υπεστήριξε ότι οι διαφορές των διαδίκων πηγάζουν μέσα από το ίδιο πλαίσιο γεγονότων και αντιπαράθεσης και ως τούτου η καταχώρηση δύο αγωγών για τα ίδια επίδικα θέματα, συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας. Εφόσον, κατέληξε, η αγωγή με αριθμό 648/11 η οποία είναι προγενέστερη καλύπτει και τα θέματα της παρούσας αγωγής, η τελευταία θα πρέπει να απορριφθεί καθότι οι ενάγοντες «με παράλληλα ένδικα μέσα επιδιώκουν την επίτευξη του ίδιου και/ή όμοιου στόχου»
Εκ διαμέτρου αντίθετη ήταν η θέση του κ. Αρτέμη εκ μέρους των εναγόντων – καθ΄ ων η Αίτηση. Εισηγήθηκε ότι η Αίτηση αφέθηκε χωρίς υποστηρικτικό υλικό και άρα ατεκμηρίωτη, εφόσον η υποστηρίζουσα αυτήν ένορκη δήλωση καταρτίστηκε αντικανονικά από δικηγόρο η οποία μάλιστα δεν επεξηγεί για ποιο λόγο προχώρησε η ίδια αντί των εναγομένων στον καταρτισμό της.
Επί της ουσίας, υπεστήριξε ότι μπορεί και οι δύο αγωγές να είναι μεταξύ των ιδίων διαδίκων, να καλύπτουν χρονικά δοσοληψίες της ίδιας περιόδου αλλά τα γεγονότα και η φύση των προσφερόμενων υπηρεσιών είναι διαφορετικά και συνεπώς και τα επίδικα θέματα είναι διαφορετικά και ξεχωριστά μεταξύ τους. Οι αγωγές αναφέρονται σε διαφορετικές δοσοληψίες. Οι ενάγοντες, πρόσθεσε, αντί να καταχωρήσουν μία αγωγή και να αξιώνουν €160.000= περίπου, διαχώρισαν τα τιμολόγια και τις οφειλές και καταχώρησαν δύο αγωγές, την παρούσα με την οποίαν αξιώνουν €37.492,44 και την αγωγή αρ. 648/11 με την οποία αξιώνουν €73.381.13. Ήταν τέλος η θέση του ότι κατάχρηση της διαδικασίας υπάρχει εκ μέρους των εναγομένων οι οποίοι καθυστερούν με διάφορα διαδικαστικά μέτρα την εκδίκαση της ουσίας της υπόθεσης.
Η Δ. 19. Κ. 26 επί της οποίας στηρίζεται η Αίτηση έχει ως εξής:
“26. The Court or a judge may, at any stage of the proceeding, order to be struck out or amended any matter in any indorsement or pleading which may be unnecessary or scandalous or which may tend to prejudice, embarrass or delay the fair trial or the action”.
Έχει επανειλημμένα υποδειχθεί τόσο από την Κυπριακή όσο και την Αγγλική Νομολογία και από αυθεντίες, ότι οι πρόνοιες τόσο της προαναφερόμενης Διαταγής όσο και της Διαταγής 27. Καν. 3 η οποία αφορά την διαγραφή ολόκληρου του δικογράφου, θα πρέπει να ασκούνται με φειδώ. Πρόσθετα στην Κύπρο η θεραπεία αυτή θα πρέπει να εξετάζεται σε συνδυασμό με τις πρόνοιες του Άρθρου 30 του Συντάγματος που καθιερώνει το δικαίωμα κάθε διαδίκου να προσφεύγει στο Δικαστήριο και να προβάλλει τις θέσεις του. Σχετική είναι η υπόθεση In Re Pelmaco Development Ltd(1991) 1 ΑΑΔ 246, 255 στην οποία αναφέρθηκαν τα εξής:
«Η διαγραφή δικογράφου, και ιδιαίτερα δικογράφου με το οποίο ο διάδικος επικαλείται την άσκηση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, αποτελεί εξαιρετικό μέτρο, το οποίο δικαιολογείται μόνο εφ΄ όσον το δικόγραφο κρίνεται αναντίλεκτα ανυπόσπαστο. Διαφορετικά η διαγραφή θα συνεπαγόταν και παραβίαση του δικαιώματος διαδίκου να προσφύγει ενώπιον Δικαστηρίου στο οποίο δικαιούται να προσφύγει βάσει του Συντάγματος, το οποίο κατοχυρώνεται από το άρθρο 30.1 του Συντάγματος».
Αλλά ακόμη και όπου η Έκθεση Απαίτησης δεν αποκαλύπτει αγώγιμο δικαίωμα λόγω παράλειψης αναφοράς σε ουσιώδη γεγονότα της υπόθεσης, το Δικαστήριο δεν απορρίπτει χωρίς άλλο την Αγωγή, αλλά μπορεί να δώσει άδεια Τροποποίησης του δικογράφου [Βλ.Annual Practice (1958) σελ. 575] όπου αναφέρονται τα ακόλουθα:
“And where the statement of claim in its present form discloses no cause of action because some material averment has been omitted, the court, while striking out the pleading, will not dismiss the action, but give the plaintiff leave to amend”.
Στο ίδιο σύγγραμμα στη σελ. 575 αναφέρεται ότι η Έκθεση Απαίτησης δεν διαγράφεται όπου και αποκαλύπτεται κάποια αιτία αγωγής όσο αδύνατη και εάν είναι η υπόθεση του Ενάγοντα. Ακόμα και στις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας της αγωγής, δεν παρέχεται ευχέρεια για διαγραφή της, αν με την Έκθεση Απαίτησης προβάλλεται οποιοδήποτε ζήτημα που πρέπει να αποφασιστεί από το Δικαστήριο.
Αντίθετα, ξεκάθαρες περιπτώσεις διαγραφής αγωγής δυνάμει της Δ. 27 Καν. 3 μπορούν να αποτελέσουν απαιτήσεις όπου το Δικαστήριο δεν έχει δικαιοδοσία να διατάξει την αιτούμενη θεραπεία ή όπου αυτές αποτελούν δεδικασμένο [Βλ. Annual Practice (1958) σελ. 575].
Οι προϋποθέσεις που το Δικαστήριο λαμβάνει υπ΄ όψιν στην έκδοση του δραστικού μέτρου απόρριψης αγωγής, συνοψίστηκαν στην υπόθεση Λοΐζος Λουκά ν. Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, Πολ. Έφεση 4512, ημερ. 10.9.1999, ως ακολούθως:
«Προκύπτει από την εξέταση της Νομολογίας ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν στέργει σε ικανοποίηση αιτήματος για απόρριψη Αγωγής, για τον λόγο που προβλήθηκε, παρά μόνο στην περίπτωση που διαπιστώνεται ότι:
- Πράγματι το δικόγραφο του ενάγοντα δεν περιέχει έξω από κάθε αμφιβολία, αιτία Αγωγής, και
- Η Αγωγή δεν μπορεί να δικασθεί ύστερα από τροποποίηση που μπορεί νόμιμα το Δικαστήριο να επιτρέψει.
Διαφορετικά θα ήταν κενό γράμμα το Συνταγματικά προστατευόμενο δικαίωμα εκάστου να προσφύγει στο Δικαστήριο για διάγνωση των δικαιωμάτων του σε συγκεκριμένη διαφορά. Από την επισκόπηση της Νομολογίας διαφαίνεται μια σταθερή τάση φειδωλής χρήσης της εξουσίας για απόρριψη αγωγής που όπως η παρούσα, βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα».
Τούτων λεχθέντων επανέρχομαι στην υπό κρίση Αίτηση.
Η Έκθεση Απαίτησης αποκαλύπτει ως βάση αγωγής την κατ΄ ισχυρισμό παράβαση εκ μέρους των εναγομένων της συμφωνίας τους με τους ενάγοντες, βάσει της οποίας οι τελευταίοι εκτελούσαν ξυλουργικές εργασίες σε οικοδομές που έκτιζαν οι εναγόμενοι. Το ποσό των €37.493,44 που αξιούται είναι, όπως προβάλλεται, οφειλόμενο υπόλοιπο από τις εν λόγω εργασίες, στη βάση τιμολογίων και/ή κατάστασης λογαριασμού.
Εφαρμόζοντας τις νομικές αρχές και την νομολογία κρίνω ότι το δικόγραφο των Εναγόντων και αιτία αγωγής αποκαλύπτει και είναι δομημένο σύμφωνα με τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας. Δεν περιέχει αχρείαστα θέματα ούτε και επουσιώδη ώστε οι εναγόμενοι να πρέπει να απαντήσουν σ΄ αυτά και με αυτό τον τρόπο να εγείρονται άσχετα θέματα προ εκδίκαση με αποτέλεσμα να προκληθεί ταλαιπωρία και καθυστέρηση στην εκδίκαση της υπόθεσης καθώς και έξοδα. Όπως καθορίζεται με την απόφαση Bowen L.J. στην υπόθεση Knowles v.Roberts 38, Ch. D. 270, το Δικαστήριο δεν θα πρέπει να υπαγορεύει στα μέρη πώς να συντάσσουν τα δικόγραφα και αυτός ο κανόνας θα πρέπει να τηρείται σαν ιερός.
Είναι παραδεκτό από τους Ενάγοντες ότι εναντίον των εναγομένων καταχώρησαν και την αγωγή αρ648/11 επίσης στο Ε.Δ. Αμμοχώστου με την οποία αξιούν την πληρωμή του ποσού των €73.381,13. Η προαναφερόμενη αγωγή έχει ως βάση και πάλι την κατ΄ ισχυρισμόν παράβαση εκ μέρους των εναγομένων της μεταξύ των συμφωνίας. Όπως καταγράφεται στην υποστηρίζουσα την ένσταση στην παρούσα αγωγή Ένορκη Δήλωση και όπως επεξηγήθηκε και από τον συνήγορο των εναγόντων κατά τις αγορεύσεις, οι ενάγοντες αξιούν συνολικά από τους εναγόμενους ποσά πέραν των €100.000=, για υπηρεσίες που τους πρόσφεραν κατά την περίοδο 2007 μέχρι και τα μέσα του 2011, σύμφωνα με τα απλήρωτα τιμολόγια που έχουν στην κατοχή τους. Διαχώρισαν τα τιμολόγια σε δύο ομάδες και θεώρησαν ορθό να καταχωρήσουν δύο αγωγές αντί μίας έτσι ώστε να είναι σε θέση να παρουσιάσουν καλύτερα την υπόθεση τους. Από την μαρτυρία που προσκόμισαν οι ενάγοντες, διαφαίνεται ότι οι δύο αγωγές αφορούν διαφορετικές αξιώσεις βασιζόμενες επί διαφορετικών γεγονότων και υπηρεσιών της ίδιας μεν φύσης (ξυλουργικές εργασίες) που παρασχέθηκαν και στις δύο περιπτώσεις κατά την ίδια χρονική περίοδο. Εν κατακλείδι τα επίδικα θέματα των δύο αγωγών είναι διαφορετικά.
Για όλους αυτούς τους λόγους που προσπάθησα να εξηγήσω, το αίτημα διαγραφής της Έκθεσης Απαίτησης δεν κρίνεται σαν δικαιολογημένο.
Ένα τελευταίο σχόλιο στην εισήγηση του κ. Αρτέμη ότι η υποστηρίζουσα την Αίτηση Ένορκη Δήλωση είναι αντικανονική.
Είναι καλά γνωστό και νομολογημένο ότι τα γεγονότα που θεμελιώνουν κάθε ενδιάμεση αίτηση πρέπει, αν δεν προκύπτουν από την δικογραφία της υπόθεσης, να αποκαλύπτονται στις ενόρκους δηλώσεις που την συνοδεύουν [Loui Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ κ.α. (1992) 1 ΑΑΔ 1453]. Τα γεγονότα αυτά δεν μπορούν να συμπληρώνονται από μαρτυρία που προσκομίζει ο αντίδικος για υποστήριξη της ένστασης του [Affif Yiamout κ.α. v. Schiffahrts Ges Elbe M. B. H. & Co (1994) 1 ΑΑΔ 191, 193]. Αλλά ούτε και γεγονότα που αναφέρονται σε άλλες ενδιάμεσες αιτήσεις μπορούν να συμπληρώσουν το κενό στη μαρτυρία. Σχετική είναι η υπόθεση Demstar Limited v. Zim IsraelNavigation Co. Ltd κ.α. (1996) 1 ΑΑΔ 597, 603].
Ενόψει όμως της κατάληξης μου ότι η Αίτηση θα πρέπει να απορριφθεί, το θέμα που ήγειρε ο κ. Αρτέμης αποκτά πλέον ακαδημαϊκό ενδιαφέρον και δεν θα το εξετάσω.
Δια ταύτα η Αίτηση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος των εναγομένων – αιτητών και υπέρ των εναγόντων – καθ΄ ων η Αίτηση. Τα έξοδα να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και να εγκριθούν από το Δικαστήριο. Τα έξοδα είναι πληρωτέα στο τέλος της διαδικασίας.
(Υπ.:)…………………………………………
Στ. Τσιβιτανίδου-Κίζη, Ε.Δ.